W niedzielnym wydaniu "Łódź w
ilustracji", dodatku do Kurjera Łódzkiego z dnia 11 lipca 1926 roku,
znalazłem 2 ciekawe zdjęcia z fabryki dywanów Finstera (czasopisma z mojego zbioru) . Postaram się
zamieszczać w następnych edycjach inne ciekawe zdjęcia które pokazują Łódź z lat 20 ubiegłego wieku. Poniżej zamieszczam tekst
HISTORIA 130 lat tradycji - Dywilan
Początki łódzkiej fabryki dywanów
„Dywilan”, jednej z najstarszych i przez wiele dziesięcioleci jednej z
największych firm w branży dywanowej w Polsce, sięgają 1891 roku. To
wówczas Juliusz Fial - młody przedsiębiorca pochodzenia austriackiego -
uruchomił w Łodzi niewielką wytwórnię tkanin pluszowych przeznaczonych
na pokrycia mebli. W 1893 roku - na bazie tejże firmy - Fial wraz z
Ferdynandem Finsterem i Wilhelmem Lückerem założyli spółkę, która
kontynuowała dotychczasową wytwórczość. W trzy lata później
przedsiębiorstwo zostało rozwiązane, a w odkupionej od wspólników
nieruchomości Finster rozpoczął własną działalność produkcyjną.
Prowadzoną z dużym rozmachem inwestycyjnym firmę, wyposażył w znaczną
ilość krosien mechanicznych i wzbogacił asortyment wyrobów pluszowych.
Te, cieszące się wielką popularnością tekstylia stały się wówczas niemal
niezbędnym elementem wystroju średniozamożnych wnętrz mieszczańskich, a
także modnym artykułem konfekcyjnym. W 1900 roku na łamach kalendarza
„Czas” ukazała się reklama prezentująca bogaty wachlarz wyrobów
finsterowskiej wytwórni. Obejmował on: „plusze meblowe, wagonowe i
damskie, obrusy pluszowe, kapy, portiery, mokiety na miarę i pasowane do
otoman tureckich”.
W 1901 roku, po nagłej śmierci
Ferdynanda, właścicielem firmy funkcjonującej od tej pory pod nazwą
„Łódzka Manufaktura Pluszowa”, został jego brat – Teodor Finster.
Systematycznie rozbudowywane i modernizowane przedsiębiorstwo w krótkim
czasie stało się największą fabryką pluszu w Królestwie Polskim i
Cesarstwie Rosyjskim. Około 1910 roku jego produkcja obejmowała m.in.:
plusze konfekcyjne imitujące płaskowłose i kędzierzawione futra
zwierzęce, tkaniny meblowe, mokiety żakardowe oraz plusze wagonowe, a
także portiery, serwety i kapy pluszowe. Te ostatnie haftowano w
finezyjne wzory floralne i geometryczne utrzymane w stylistyce
secesyjnej (il. 1) lub drukowano w ornamenty roślinne, najczęściej w
ujęciu naturalistycznym, barokizującym (il. 2) i klasycyzującym, a
rzadziej w dekoracje inspirowane sztuką Bliskiego Wschodu. Te i inne,
cieszące się nieustającym powodzeniem, wyroby (il. 3) sprzedawane były
m.in.: w Warszawie, Petersburgu, Moskwie, Kijowie i Odessie.
Wybuch I wojny światowej zahamował
rozwój „Łódzkiej Manufaktury Pluszowej” i spowodował znaczne trudności,
które starano się przezwyciężać wytwarzając sukno na mundury wojskowe
dla specjalizującej się w ich szyciu warszawskiej Fabryki Konfekcji i
Składów Sukna Tadeusza Kraffta. W pierwszych latach powojennych fabryka
systematycznie odrabiała poniesione straty i przywracała dawną
produkcję, rozszerzoną w kolejnej dekadzie o dywany i chodniki rózgowe.
W
1929 roku Finster założył kolejną firmę - Spółkę Akcyjną „Dywan
Wschodni” - zajmującą się produkują dywanów szenilowych o wzorach
odnoszących się początkowo do tradycji orientalnych (il. 4), a w
następnym dziesięcioleciu także utrzymanych w stylistyce art decó (il.
5).
W ofercie jego pierwszej fabryki, funkcjonującej od 1935 roku pod
nazwą „Łódzka Manufaktura Pluszu i Dywanów T. Finster Sp. Akc.”, ważne
miejsce obok szerokiego asortymentu dywanów i chodników nadal zajmowały
tkaniny pluszowe. Wyroby konfekcyjne (il. 6) imitowały futra i skóry
zwierzęce, a materiały obiciowe zdobione były deseniami
abstrakcyjno-geometrycznymi lub roślinno-kwiatowymi. W czasie II wojny
światowej na potrzeby armii niemieckiej firma wytwarzała koce, sukno
mundurowe i płótno papierowe, a na rynek cywilny tkaniny meblowe,
imitacje „baranków” oraz dywany i chodniki na papierowych spodach.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz