Otto Heike - 150 LAT SCHWABENSIEDLUNGEN IN POLEN 1795-1945 - Kulturportal Ost

Książkę Otto Heike 150 LAT SCHWABENSIEDLUNGEN IN POLEN 1795-1945 otrzymałem wraz z dedykacją Ericha Kühlera, urodzonego przed wojną w Bukowcu, podczas jego wizyty 22.5.2018 roku. Nie przypuszczałem, że nie będę mógł się z nią rozstać, ponad 400 stron ze szczegółowym opisami historii szwabskich wiosek z łódzkiego okręgu. dzisiaj znalazłem w Kulturportal Ost, życiorys wspomnienie o Otto Heike, cudowny życiorys, cudownego krzewiciela kultury i historii., chłopaka z Chojen. Oto wersja po Polsku dla Państwa:

       Publizist, Schriftsteller, Heimatforscher * 1901, 11.02.Lodz/Polen † 1990, 13.10.

      Bild: Archiv der Deutschen aus Mittelpolen und Wolhynien, Mönchengladbach.

Źródło:

Heike, Otto - Kulturportal West Ost

https://kulturportal-west-ost.eu › hei.

W kołysce Otto Heike, która stała w domu garbarza Friedricha Heike w Łodzi, nie było patentu na wielkość syna. Miał stać się tym, co reprezentował w późniejszym życiu, całkowicie na swój sposób. Samodzielny człowiek w najprawdziwszym znaczeniu tego słowa ukutego w Ameryce! Ale podczas gdy w stanach amerykańskich termin ten jest stosowany głównie do mężczyzn, którzy odnieśli wielki sukces w biznesie, przypadek Heike jest człowiekiem o charakterze intelektualnym, naukowym i politycznym.

Bo: co mogłaby dać niemiecko-rosyjska miejska szkoła podstawowa w Łodzi, skoro ten rodzaj nauki skończył się już w wieku trzynastu lat, gdy wybuchła I wojna światowa. Podczas praktyki jako zecer w „Deutsche Lodzer Zeitung” w latach 1915-1919 brał także udział w kursach wieczorowych. W 1920 roku 19-latek rozpoczął rekrutację do Wojska Polskiego, która została przedłużona przez zawirowania wojny bolszewickiej do grudnia 1923 roku.

W tamtych latach mniej uprzywilejowany młody człowiek szukał ochrony u socjaldemokratów i w 1926 r. znalazł pole do działania jako redaktor w „Deutsche Volkszeitung”, wydawanym przez Niemiecką Socjalistyczną Partię Robotniczą Polski (DSAP).

Dalsze kursy szkoleniowe w Niemieckim Instytucie Studiów nad Prusami w Berlinie pod koniec 1930 roku uczyniły z Heike wykwalifikowanego dziennikarza, który następnie został wolnym strzelcem w biurze prasowym zajmującym się lokalnymi i biznesowymi wiadomościami.

Zbiór czasopism i broszur, które gromadził od lat, skłonił go do badań nad lokalną historią, a już w 1927 r. na Chojnach pod Łodzią pojawił się pierwszy poważny traktat o lokalnej historii. Pragnienie poszukiwań zaprowadziło go także do Archiwum Miejskiego w Łodzi, Archiwum Kościelnego Polski Centralnej i Archiwum Państwowego w Warszawie.

Artykuły o historii lokalnej pojawiały się pod pseudonimem Wilhelm Friedrich w łódzkich „Freie Presse”, „Neue Lodzer Zeitung”, „Volksfreund”, w kalendarzach i innych magazynach. W styczniu 1939 r. Heike został redaktorem „Neue Lodzer Zeitung”.

W latach trzydziestych Heike energicznie opowiadał się za interesami szkół niemieckich w centralnej Polsce, a zwłaszcza w Łodzi. Kilka jego publicznych wystąpień, czy to jako dziennikarza, czy lidera partii (do 1936 r. Heike należał do najbliższego kręgu DSAP wokół Arthura Kroniga, Emila Zerbe i Gustava Ewalda), przyniosło mu procesy i wyroki sądowe.

Po wybuchu II wojny światowej i zajęciu Łodzi przez wojska niemieckie Heike powierzono kierowanie archiwum miejskim Łódź-Litzmannstadt. W tym czasie Archiwum Biskupie i Archiwa Diecezjalne Kościoła rzymskokatolickiego w Łodzi zostały przejęte przez archiwa miejskie, co zapewniło zabezpieczenie tych archiwów.

Pod koniec wojny Otto Heike zdołał sprowadzić swoją rodzinę do Poczdamu. Tam został szefem biura prasowo-statystycznego w urzędzie policji kryminalnej rządu stanowego.

Druga ucieczka w przeciągu dwóch lat ostatecznie wyprowadziła go ze Strefy Radzieckiej do Niemiec Zachodnich, gdzie pracował najpierw w Hanowerze, a następnie w latach 1948-1954 w Bonn jako redaktor miesięcznika SPD „Sopade” na łamach SPD. Wydawnictwo „Neuen Vorwärts”

Będąc od lat dwudziestych ściśle zaangażowany w public relations, Heike nie ograniczał się do swojej działalności zawodowej w Hanowerze i dołączył do komitetu pomocy Niemców ewangelicko-luterańskich z centralnej Polski w okresie obowiązywania zakazu koalicji dla wypędzonych. Kiedy zakaz koalicji upadł, został współzałożycielem i zastępcą rzecznika narodowego reprezentacji kraju związkowego Weichsel-Warthe w 1949 roku.

1 września 1956 roku Otto Heike został powołany do Ministerstwa Pracy i Spraw Socjalnych w Nadrenii Północnej-Westfalii. Tutaj otworzyło się przed nim szerokie pole pracy w dziale do spraw kulturowych związanych z obszarami przesiedleńczymi. Mężczyzna, który przez całe życie występował w obronie i zachowaniu niemieckich dóbr kulturalnych, otrzymał teraz z urzędu zadanie opieki nad wypędzonymi z NRD we wszystkich ich grupach i organizacjach w najbardziej zaludnionym kraju Republiki Federalnej. .

Miesięcznik „Der Wegweiser”, pismo poświęcone kwestiom przesiedleńców i uchodźców, wydawane przez Ministerstwo Pracy i Spraw Socjalnych Kraju Nadrenii Północnej-Westfalii, było współtworzone i intensywnie promowane przez Heike. Wiele książek o kulturze z serii Wegweisera powstało z jego inicjatywy.

Podczas swojej pracy w Ministerstwie Pracy i Spraw Socjalnych Heike awansował do Rady Rządu Wyższego w 1961 roku. „Wegweiser” zaświadcza Heike, że „wielokrotnie próbował otrzymywać i gromadzić jak najwięcej dowodów na osiągnięcia kulturalne NRD, jak to tylko możliwe, ale nie tylko po to, aby były widoczne dla wysiedleńców i uchodźców, ale także dla miejscowej ludności”. W tym kierunku prowadził kampanię na rzecz rozszerzenia sponsoringu, odpowiedniego zaprojektowania lokalnych salonów, lokalnych muzeów i lokalnych archiwów.

W uznaniu zasług, Minister Pracy i Spraw Socjalnych Nadrenii Północnej-Westfalii awansował Otto Heike na stanowisko dyrektora rządu w 1965 roku.

Heike stworzył nieśmiertelny pomnik Niemcom z centralnej Polski i Wołyniu, zakładając w Mönchengladbach „Archiwum Niemców z Centralnej Polski i Wołynia”. Jest to skarbnica dla miejscowych badaczy i rodaków pracujących naukowo ze względu na skarby archiwalne, ale także ze względu na dużą ilość tradycyjnych przedmiotów, które Heike gromadziła przez dziesięciolecia i do których przyczyniła się duża liczba rodaków.

Również dzięki inicjatywie Otto Heikesa zasponsorowanie Niemców z łódzkiego okręgu przemysłowego przez Radę Miejską Mönchengladbach 18 listopada 1963 roku.

Dosł .: 115 lat walki o szkołę niemiecką w Litzmannstadt, 1940 r. - Neu-Schlesing. Niemiecka osada tkaczy lnu w Litzmannstadt, 1940 r. - Pierwsza szkoła w Litzmannstadt, 1942 r. - Pabianice. Życie, osiągnięcia i losy imigrantów niemieckich w mieście włókienniczym w centralnej Polsce, 1965 r. - Fundacja obywatelstwa niemieckiego w Polsce. W 100. rocznicę powstania Niemieckiego Kolegium Nauczycielskiego w Warszawie / Łodzi 1866–1966, 1966. - Ozorków. Pierwsze miasto włókiennicze w Polsce. Struktura imigrantów niemieckich sukienników i tkaczy, 1967 r. - Zgierz. Punkt wyjścia przemysłu włókienniczego w miastach rządowych Polski. Rozwój niemieckich sukienników w Zgierzu 1969.

Prace: Prowincja Prusy Południowe. Rozwój Prus i praca administracyjna w regionie Warty i Wisły 1793–1806, Marburg 1953. - Niemieckość w Polsce 1918–1939, Bonn 1955. - Niemiecki system szkolnictwa w centralnej Polsce, Dortmund 1963. - Niemieckie kolegium nauczycielskie w Centralnej Polska, Troisdorf 1963. - Rozwój nadreńskich pionierów włókienniczych w centralnej Polsce, Neuss 1964. - Niemiecki ruch robotniczy w Polsce 1835–1945, Dortmund 1969. - Budowa i rozwój łódzkiego przemysłu włókienniczego, Mönchengladbach 1971. - 150 lat Osadnictwo Szwabii w Polsce 1795–1945, Leverkusen 1979. - Mniejszość niemiecka w Polsce do 1939, Leverkusen 1985. - Życie na polsko-niemieckim polu napięć. Wspomnienia niemieckiego dziennikarza z Łodzi, Essen 1989.

Zdjęcie: Archiwum Niemców z centralnej Polski i Wołynia, Mönchengladbach.

Edmund Effenberger