Departament Kawalerii Ministerstwa Spraw Wojskowych - Płk. Jan Karcz - Rotmistrz Kazimierz Merka - Legitymacja - 1933 - cz.1

          Tak ważne i rzadkie dokumenty jak ten poniżej trafiają na makulaturę... - co gorsze, ludzie którzy te dokumenty "utylizują"przed oddaniem na Skup,  niszczą je, drąc na kawałki...

           To samo wydarzyło się z legitymacją wydaną przez MINISTERSTWO SPRAW WEWNĘTRZNYCH *11* - jest przedarta w połowie...
           Jednak ważnym jest, że się zachowała, bo jest to istotnych kawałek historii naszej Ojczyzny, w szczególności stemple i podpisy czołowych wojskowych dowódców!
           Od początku, legitymacja była wystawiona na nazwisko Jadwigi Merki, żony rotmistrza Kazimierza Merki z Departamentu Kawalerii Ministerstwa Spraw Wojskowych. Wystawiono ją w Warszawie 26 czerwca 1933 roku. Smaku dodaje stempel i oryginalny podpis wystawiającego legitymację:
Pułkownika dyplomowanego kawalerii Jan Karcza, postaci o bardzo bogatym bogatym życiorysie, dodam tylko, że był więźniem  Obozu Koncentracyjnego w Auschwitz i został tam zamordowany 25 stycznia 1943 roku.

                                         Zdjęcie płk. Jana Karcza pochodzi z Wikipedii.

Kazimierz Merka był absolwentem kursu kawaleryjskiego z wynikiem dobrym w 1932 roku pod numerem 25/1932:

25

kapral

Kazimierz Franciszek Merka

w 1932 r. rotmistrz 6 psk, odznaczony KN, w 1939 r. kapitan taborów, kierownik ref. w Dowództwie Taborów i Szefostwie Remontu

           Przybliżam informacje dotyczące Departamentu Kawalerii Ministerstwa Spraw Wojskowych znalezione na Wikipedii:

Dowództwo Taborów i Szefostwo Remontu – fachowy organ dowodzenia I wiceministra spraw wojskowych właściwy w sprawach organizacji pokojowej taborów (wojsk taborowych) i służby remontu, ich wyszkolenia oraz studiów i doświadczeń w zakresie tej broni i służby, wydawania regulaminów i instrukcji, opracowywania propozycji budżetowych, a także współpracy z innymi komórkami organizacyjnymi M.S.Wojsk. (w zakresie uzupełniania kadr, uzbrojenia, wyposażenia, zaopatrzenia), Sztabu Głównego WP (w zakresie przygotowań wojennych) i instytucjami spoza wojska (przede wszystkim Ministerstwem Rolnictwa). Sprawowało merytoryczny nadzór nad szefostwami taborów i remontu DOK^[1].
Dowództwo Taborów i Szefostwo Remontu powołane zostało 20 grudnia 1934 r. W jego skład włączony został Wydział VI Taborowy z Departamentu Intendentury i Wydział III Koni i Środków Przewozowych z Departamentu Uzupełnień. Dowódcą taborów i szefem remontu mianowany został płk kaw. Stefan Dembiński. Pozostawał on na tym stanowisku do września 1939 r.

Struktura organizacyjna Dowództwa Taborów i Szefostwa Remontu w latach 1934-1939

• dowódca taborów i szef remontu – płk kaw. / gen. bryg. Stefan Dembiński
• zastępca dowódcy taborów i szefa remontu
  • płk tab. Konstanty Stamirowski
  • ppłk tab. Karol Wollen
• Wydział I Ogólny
  • szef wydziału - ppłk dypl. kaw. Witold Czaykowski
  • kierownik referatu - mjr tab. Stanisław Rzewiński
  • kierownik referatu - rtm. Bolesław Wolicki
  • kierownik referatu - kpt. tab. Kazimierz Franciszek Merka

Informacje dotyczące Jana Karcza wWikipedii:
Jan Karcz (ur. 16 października 1892 w Modlnicy, zm. 25 stycznia 1943 w KL-Auschwitz) – pułkownik dyplomowany kawalerii Wojska Polskiego.
Był synem Bartłomieja, rolnika i Marianny z domu Wojdyła. W 1912 po zdaniu matury w Krakowie podjął studia na wydziale budowy dróg i mostów Politechniki Lwowskiej (5 semestrów). Ukończył Oficerską Szkołę Saperów dla jednorocznych ochotników.
W 1914 został zmobilizowany do Armii Austro-Węgier. Po ukończeniu oficerskiej szkoły saperów w Krems, jako chorąży, a następnie podporucznik saperów, walczył na froncie serbskim i włoskim. W październiku 1918 roku urlopowany w celu dokończenia studiów.
Do Wojska Polskiego wstąpił w listopadzie 1918. Będąc porucznikiem, brał najpierw udział w obronie Lwowa, po czym został dowódcą szwadronu technicznego 7 pułku Ułanów Lubelskich (do lutego 1919). Od lutego 1919 do września 1921 dowodził szwadronem w 7 puł., walcząc w wojnie polsko-rosyjskiej. Za męstwo na polu walki został odznaczony Srebrnym Krzyżem Orderu Wojennego Virtuti Militari oraz czterokrotnie Krzyżem Walecznych.
Od września 1921 do lipca 1922 przebywał na kursie dowódców szwadronów w Centralnej Szkole Kawalerii w Grudziądzu, po ukończeniu, którego został dowódcą szwadronu zapasowego, a następnie zastępcą dowódcy 1 pułku szwoleżerów Józefa Piłsudskiego. W listopadzie 1925 powierzono mu funkcję referenta w Departamencie Kawalerii Ministerstwa Spraw Wojskowych. W latach 1926–1928 był słuchaczem Kursu Normalnego Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. Z dniem 31 października 1928, po ukończeniu kursu i uzyskaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, otrzymał przydział służbowy do 1 p.sz. na stanowisko dowódcy^[1]. W październiku 1931 został szefem Departamentu Kawalerii Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie. W kwietniu 1937 objął dowództwo Mazowieckiej Brygady Kawalerii.
W kampanii wrześniowej 1939 roku Mazowiecka Brygada Kawalerii pod jego dowództwem toczyła zacięte opóźniające i odwrotowe walki z Niemcami. Działając w składzie Armii „Modlin”, stanowiła prawe skrzydło obrony Mławy, walcząc w okolicy Krzynowłogi Małej i Chorzeli, a także pod Przasnyszem, Pułtuskiem i Wyszkowem. Swój wrześniowy szlak bojowy zakończyła 24 września pod Góreckiem Starym, gdzie została rozbita po krwawym i zaciętym boju i następnie rozwiązana.
Brał czynny udział w działalności sportowej i społecznej. Pełnił obowiązki przewodniczącego Komisji Technicznej Towarzystwa Międzynarodowych i Krajowych Zawodów Konnych w Polsce. Za działalność społeczną został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. Był również współautorem Zarysu historii wojennej 1 Pułku Szwoleżerów Józefa Piłsudskiego.
W czasie okupacji podjął walkę konspiracyjną (ps. „Jan”). Wstąpił do tajnej Organizacji Orła Białego działającej na terenie Krakowa. Wraz z nią przeszedł do Związku Walki Zbrojnej (Okręg Krakowski). Na początku 1941 został przypadkowo aresztowany w łapance w Tarnowie. Początkowo więziony w Lublinie w więzieniu na Zamku, w dniu 27 listopada 1941 przywieziony do niemieckiego obozu koncentracyjnego Auschwitz–Birkenau.
Osadzony jako więzień polityczny – Polak (P.Pole) z numerem 23569, również tam Jan Karcz nie złożył broni. Wstąpił do konspiracyjnego Związku Organizacji Wojskowej, założonego w obozie Auschwitz przez rtm. Witolda Pileckiego. Prawdopodobnie w grudniu 1941 został wydany przez zdrajcę obozowemu Gestapo. Po przejściu okrutnego przesłuchania w bunkrze bloku 11 został osadzony w karnej kompanii i skierowany do obozu w Birkenau. Tam założył płk Jan Karcz ekspozyturę ZOW i kierował nią do stycznia 1943 roku. 23 stycznia został powtórnie osadzony w bunkrze bloku 11 i 25 stycznia rozstrzelany pod Ścianą Straceń, a jego ciało spalone w krematorium.
11 listopada 1969 roku Prezydent RP, August Zaleski mianował go pośmiertnie generałem brygady[

W następnej części zamieszczę inne, także bardzo ciekawe wpisy, pieczątki i podpisy dowódców!