Bukowiec - Königsbach - Barbara i Klaus Egler - Kainath - Wildemann - Szkoła - 2 wojna światowa - Wizyta - Stammbuch - Großgörschen - Leipzig -Historia - cz.7

   
 
                                              Szkoła w Königsbach - Bukowcu. 

     Była to pierwsza instytucja społecznościowa w 1804 roku. Budynek szkolny zbudowany z muru pruskiego i pokryty słomą.
Jeszcze zanim pierwsze lekcja mogła się rozpocząć, jedna iskra spowodowała, że wszystko stanęło w dymie i płomieniach. 
Dostępna była sala lekcyjna z 80 miejscami, małe mieszkanie dla nauczyciela i sala modlitewna, która zajmowała największy pokój.
    W 1853 r. zainstalowano małe organy. Lekcje odbywały się w dwóch etapach rano i w godzinach popołudniowych. Chłopcy i dziewczęta, siedziały osobno, dzieci siedziały w ławkach mieszczących 6-8 uczniów. Język był w zależności od autorytetu, był wykładany po niemiecku, rosyjsku lub po polsku. Starsi przesiedleńcy po 1945 r. mogli zatem w dużym stopniu lepiej rozumieć język polski niż język niemiecki i jego ortografię. 
    W dniu 8 grudnia 1914 r. szkoła płonęła w wyniku walk pomiędzy oddziałami niemieckimi i rosyjskimi.
    W 1917 r. zbudowano nowoczesną szkołę, która miała trzy klasy i była szkołą podstawową. W latach 1918 do 1924 roku Polak przejął funkcję dyrektora, aby zwrócić uwagę na ścisłe stosowanie języka polskiego. Nauczyciel (a nawet woźny) był szanowaną osobą w tym miejscu, ponieważ był także kantorem gminnym i miał prawo do czytania kazań, chrzczenia dzieci, gry na organach itp.,  i dalej większej możliwości w działalności kościelnej.
    We wrześniu 1939 r. lekcje zostały zmienione z powrotem prowadzone zgodnie z wytycznymi Trzeciej Rzeszy. Język niemiecki był znów językiem szkolnym i urzędowym, młodzież niemiecka,  Organizacja Hitlerjugend oraz inne organizacje młodzieżowe, były edukowane w stylu narodowosocjalistycznym i były prowadzone jak w starej Rzeszy.
W styczniu 1945 roku, lekcje dla Königsbacher w ich starej ojczyźnie zakończyły się na zawsze. 

                                                     - ciąg dalszy nastąpi - 
 

                              Die Schule in Königsbach. 

       Sie war der ersten Gemeinschaftseinrichtungen des Jahres 1804. Das Schulhaus war ein Fachwerk und mit Stroh gedeckt. Noch bevor der Unterricht begonnen werden konnte, setze ein Funke der Brandrodung alles in Rauch und Flammen.
Ein Klassenzimmer mit 80 Plätzen war vorhanden, eine kleine Lehrerwohnung und ein Betsaal, der den größten Raum einnahm.
      1853 wurde noch eine kleine Orgel eingebaut. Der unterricht erfolgte in zwei Etappen in den  Vormittags tzw. in den Nachmittagsstunden.
Jungen und Mädchennamen, jeweils getrennt, auf einer Bank mit 6-8 Kinder Platz. Die Schulsprache war, je nach der Obrigkeit, die deutsche, russiche oder polnische Sprache. Die älteren Vertriebenen nach 1945 konnten deshalb zu großen Teil die polnische Sprache besser als die deutsche Sprache und Schreibweise.
      Am 8.12.1914 ging die Schule infolge von Kampfadlungen zwischen deutschen und russischen Truppen in Flamen auf.
      1917 wurde eine moderne Schule errichtet, die drei Klassen hatte und eine Volkschule war. Ein Pole übernehm die Schulleiterfunktion, um auf die strikte Anwendung der polnischen Sprache (ab 1918 bze. 1924) zu achten. Der Lehrer (oder auch Schulmeister) war eine geachtete Person im Ort, denn er war auch Kantor der Gemeinde und berechtigt, die Predigt zu lesen, Kinder zu taufen, die Orgel zu spielen u.a. mehr an kirchlichen Tatigkeiten.
Im September 1939 wurde der Unterricht wieder nach den Richtlinien des 3 Reichs umgestellt. Deutsch war die Amst-u-Schulsprache, das deutsche Jungvolk und die Hitlerjugend als Jugendorganisationen eingefürth und die nationalsozialistische Erziehung wie in Altreich vollzogen. Im Januar 1945 war der Unterricht für die Königsbacher für immer in der alten Heimat beendet.