Kolejny krótki, emocjonujący moment: kilkaset metrów za baterią 50 Dywizji Rezerwowej stojącą przed stacją Koluszki, nagle wjechał pociąg kolejowy z rosyjską piechotą. Bateria zawróciła w ogniu; kilka dobrze wymierzonych pocisków w środek pociągu wystarczyło, by jego mieszkańcy szybko uciekli do lasu.
Tymczasem w 49 Dywizji Rezerwowej bitwa toczyła się wokół nasypu kolejowego, gdzie pułkownik von Kamptz z prawej strony i pułkownik Grebner przy drodze do wsi Borowa, ze swoimi już mocno przerzedzonymi, zbyt słabymi siłami, walczyli o rozstrzygnięcie. Wtedy major Dies z odwagą rzucił swoją lekką dywizję Gwardii-Haubitz do przodu w ostatnim decydującym natarciu. Po przejściu przez strzelców 49 Dywizji, baterie zajęły pozycje tak daleko do przodu, że udało im się oskrzydlić całą długość nasypu. Teraz generał porucznik von Thiesenhausen rozmieścił pojedynczy oddział, batalion Donalies, po prawej stronie drogi, i wspierany przez baterie, z którymi ich dowódca pułku, pułkownik von Etzel, galopował aż do linii strzelców, pułkownik Grebner z hurraoptymizmem szturmował nieszczęsną wysokość 229. Prawie równocześnie pułkownik von Kamptz również dotarł na wysokość od wschodu. Dzięki interwencji 50 Dywizji Rezerwowej, najpierw złapał oddech, szturmował nasyp kolejowy, a następnie zajął Pszanowice. Wspaniale wspierany przez baterie zamontowane na tyłach swoich oddziałów, które zawsze zajmowały pozycje w galopie tuż za siostrzanymi siłami, wyparł wroga z powrotem na północ. Z własnej woli skierował się w stronę wzgórza 229, gdyż stamtąd jego grupa była silnie ostrzeliwana z flanki. O godz. 11.30 pozycja wroga była całkowicie w rękach niemieckich. Tylko na tej wysokości w ręce zwycięzców wpadło 800 jeńców, 6 karabinów maszynowych i 8 dział. Zniszczone dzień wcześniej niemieckie baterie były teraz ponownie w posiadaniu Niemców. Major Ribbentropp szybko zebrał swoich ludzi i przywiózł amunicję, a w zamian za nocny taniec przy pochodniach znalazł ogniste pozdrowienia dla wycofującego się wroga.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz