Podobnie było z moją przyszłą bratową, z która po przyjęciu świątecznym, na ul. Ludwiki jechałem do jej rodziny do Ursusa, na resztę świąt Wielkanocnych. Dworzec Zachodni pełen żandarmów, legitymujących ludzi. Nie było wyjścia. Przytuleni do siebie, udając parę zakochanych, przeszliśmy szturmem, nie zaczepieni. Trzeci podobny przypadek miałem przy przenoszeniu się na nowe mieszkanie. Również do kuzynów Matki – pp. Malewskich, mieszkających na ul. Mokotowskiej, tuż przy Placu Trzech Krzyży. Jechałem tramwajem z Jurkiem Malewskim tuż przed godziną policyjną. Twierdził, że tak będzie bezpieczniej. Na rogu Żelaznej i Al. Jerozolimskich, gdzie musieliśmy się przesiadać, wpadliśmy w jakiś kocioł niemiecki. Udając podchmielonych, poszliśmy prosto na nich. Nie zaczepili. W ramach deprawacji Polaków – do pijaków mieli zgoła łagodniejsze podejście.
Wracam do „Wydry”. Skontaktował mnie z bardzo przystojnym, szczupłym, wysokim, szpakowatym panem. Spotkaliśmy się w Ogrodzie Saskim na wyznaczonej ławeczce. W tymże Ogrodzie spotykaliśmy się później wielokrotnie. Chodziło o wywiad wojskowy, a ów pan, jak się później okazało, to major „Okoń”.
Alfons Kotowski ps. „Okoń” (ur. 14 sierpnia 1899, zm. 29 września 1944) – major piechoty Wojska Polskiego.
24 października 1922, po ukończeniu I Kursu Centralnej Szkoły Podoficerów Piechoty Nr 2 w Grudziądzu został mianowany podporucznikiem ze starszeństwem z dniem 1 sierpnia 1922 i 4. lokatą w korpusie oficerów piechoty z równoczesnym wcieleniem do 28 pułku Strzelców Kaniowskich w Łodzi. 30 września 1924 awansował na porucznika ze starszeństwem z dniem 1 sierpnia 1924 i 4. lokatą w korpusie oficerów piechoty. Był odznaczony Krzyżem Walecznych. W 1932 pełnił służbę w 44 pułku piechoty Strzelców Kresowych w Równem. 22 lutego 1934 awansował na kapitana ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1934 i 78. lokatą w korpusie oficerów piechoty. Walczył w kampanii wrześniowej. Od początku okupacji działał w polskiej konspiracji – najpierw w Związku Walki Zbrojnej, następnie w Armii Krajowej.
Od lipca 1944 był dowódcą batalionu „Pięść”, na czele którego walczył w powstaniu warszawskim. 16 sierpnia został dowódcą Grupy „Kampinos”, a 13 września 1944 dowódcą 13 pułku piechoty Armii Krajowej. Pod koniec września podjął na czele swego oddziału próbę przebicia się w rejon Gór Świętokrzyskich. Na skutek błędnych decyzji zakończyła się ona klęską. Grupa „Kampinos” została otoczona i rozbita przez Niemców 29 września 1944 w bitwie pod Jaktorowem. Kotowski zginął podczas tego boju w niewyjaśnionych okolicznościach. Został pochowany na cmentarzu wojennym w Budach Zosinych.
Został odznaczony Orderem Wojennym Virtuti Militari rozkazem dowódcy AK nr 507 z 11 VIII 1944. Uzasadnienie nadania mu krzyża Virtuti Militari brzmiało: „odznaczył się w walkach na terenie Grupy «Północ»”. Order został zweryfikowany pozytywnie uchwałą Kapituły Orderu Wojennego Virtuti Militari z dnia 13 października 2011
Zdjęcie i tekst pochodzi z Wikipedia.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz